Thailand, Phuket eiland, Hotel Merlin Beach Resort, 26 december 2004

Kort verslag van onze ervaringen tijdens en de tsunami op Phuket eiland, 2 km ten zuiden van Patong Beach

 

Tsunami
Plotseling, bulderend water
Plotseling, geschreew
Plotseling, rennen voor je leven
Plotseling, dood
Plotseling, stilte
De natuur komt weer tot rust.
Altijd blijft het bij ons.

 

Rommel op het gras
26 december 2004, rond 09:50 uur. We lagen aan het zwembad van het hotel, zo'n 40 meter van het strand verwijderd. Even na half tien viel het mij op dat er ineens een sterke wind opstak die kort daarna weer ging liggen.
Toen zagen we de tuinmannen rennen op het grasveld met allemaal rommel achter hun aan spoelend (dit was de tweede golf al, bleek achteraf). Jean zei: "laten we gaan kijken". Ik had daar geen zin in, maar ik ging toch met Jean mee. Wij liepen samen met anderen richting strand om te kijken wat de sensatie was. Plotseling een hoop lawaai en iedereen begon te rennen.


(fotos: Kris Oosting, Jean Chin)

 

Rennen
We renden terug naar het zwembad en ik 'hobbelde' met mijn zweepslag in mijn kuit zo snel mogelijk achter Jean aan. Jean pakte een boek van het ligbed en ik mijn horloge. Jean rende naar de verhoging die 5 a 6 meter van ons ligbed is. Ik keek even over mijn schouder en zag het water op me afkomen. Pakte nog een boek van het ligbed (bleek achteraf, want ik had het in m'n handen) en rende zo snel ik kon naar de verhoging. We stonden er net op en het water denderde achter onze hielen langs met rommel, stoelen, betonnen standaards (die ruim 50 cm hoogwaren), onze kleren en een vrouw.
Met oorverdovend lawaai en met een ongelofelijke snelheid denderde het water voorbij. Deze derde golf was op het land ruim een meter hoog. Als je het strand meerekent is dit een golf van ongeveer 4 meter geweest.
Schreeuwende mensen, glas gerinkel, voetstappen van bloed op de vloer, rommel overal, water overal.
Toen het water terug trok zijn we naar een verdieping hoger gegaan via de trap en direct naar onze kamer om onze paspoorten en geld te pakken uit de kluis (lag al klaar in onze tasjes). De sleutel van de kamer waren we verloren in het water, maar gelukkig stond er iemand die de kamers net had opgemaakt met een loper. We hebben snel een lange broek, voetbedsandalen, etc. aangetrokken. Alles (groot deel dan) in de koffer gesmeten en alles op de kasten gegooid. Belangrijke dingen in de rugzak en nog wat foto's gemaakt. Tijdens de laatste foto zag ik door de lens dat er een vierde nog hogere golf er aan kwam. Toen zijn we gaan rennen naar de hogere etages.
De ene zei omhoog, de andere zei omlaag. Nog meer lawaai, nog meer geschreeuw, nog meer rommel, mensen rennend door elkaar.
De uitdrukkingen "rennen voor je leven" en "ternauwernood" hebben letterlijk betekenis gekregen. Als we een paar seconden later waren geweest, waren ook wij een deel van de zee geworden.

Na de 3e golf zag het er zo uit. De zee trekt zich na iedere golf terug. Net alsof het alles aanzuigt. Je kunt zien dat het water toch nog een paar meter hoog bleef staan. (tijd van de camera: 10:17:01)

 

De 4e golf komt eraan. Laatste foto die ik genomen heb voordat we snel naar een hogere etage renden (ingezoomd). Het water zou bijna de dakrand raken van dat huisje. Dat is zeker 2 meter boven de grond. (tijd van de camera: 10:18:15)
(fotos: Kris Oosting)

Het verraderlijke is dat er tussen de golven best nog wel wat tijd zit. Dit geeft je de verkeerde indruk dat het voorbij is en dat je weer naar beneden kunt gaan.

De berg op
Ineens riepen mensen van het hotel dat we naar beneden moesten. Daar had niemand veel zin in, maar toch gingen we.
Klimmen over de muur, in het water en modder springen, op onze borst door de modder onder prikkeldraad door en klimmend op handen en voeten de steile en glibberige berg op.
(Er lag een hoge heuvel (bergje) naast het hotel. Het hotel lag in een dal net tussen twee heuvels in met water aan beide kanten. Ongeveer 400 a 500 meter land tussen de twee stranden. )

Het hotel ligt tussen twee grote heuvels in. Van de voor en achterkant kwam het water. De groene lijn is onze klim van ongeveer 100 m omhoog.

(Foto: folder Merling Beach)


De heuvel is zeer stijl en begint gelijk met een dichte bebossing met lianen en planten met enorme stekels (3 a 4 cm lang) na een 50m klimmen werd de bebossing dunner en waren er bomen. We klommen gewoon door tot ongeveer 100m.
Veel mensen op hun blote voeten, iedereen onder de krassen en bloed. Naar schatting 200 mensen op de berg van de totaal 700 gasten en 400 personeelsleden.
Boven op de heuvel konden we goed zien hoeveel de zee van het land had verwijderd. De zee was bruin en vol met rommel.
Ik heb nooit geweten dat je met een zweepslag zo goed kunt klimmen als dat echt nodig is. Adrenaline stroomt door het lichaam en duwt alle pijn opzij.

De berg af
Na zo'n 5 uur op de heuvel zei men dat we naar beneden konden gaan. Dus begonnen we de afdaling. Plotseling geschreeuw dat we weer omhoog moesten. Dus weer klimmen. Dat ging nog een keer zo. De derde keer bleven we gewoon staan. Uiteindelijk om 16:00 uur moesten we naar beneden nadat de marine dit had geroepen via een geluidsinstallatie of zo. De toeristen moesten als eerst en het personeel als laatste. Jean wilde absoluut niet zonder de Thaise mensen die iedereen zo geweldig hielpen. Toch moesten we. Na 6 uur op de heuvel gingen dan al glijdende naar beneden. De marine stond klaar met een vrachtwagen om ons allen weg te brengen.
Nog wat foto's gemaakt van het hotel, omdat we nog steeds niet konden geloven dat het allemaal echt gebeurt was.

Hier kwamen we na 6 uur de berg af. We lopen over een weg die voor het hotel langs gaat. Busjes opgestapeld tegen de muur.

 

Voorkant van het hotel. De golf die van de andere kant kwam heeft hier auto's neergegooid tussen de andere troep.

(fotos: Kris Oosting)

 

Paniekzaaiers
Het waren de amerikaanse toeristen die schreeuwden als speenvarkens en onnodig enorm veel paniek zaaiden. Egocentrisch dat ze zijn. Als het aan hen lag zou de vrachtwagen en de bus niet eens op de anderen wachten. Schuttingwoorden naar de chauffeur, bonkend op de cabine. Mensen opzij duwend toen ze de volgende bus in moesten. De chauffeur van de tweede bus zat nog niet achter het stuur, want hij hielp nog anderen. Die Amerikanen schreeuwden als gekken en ik denk dat daarom de chauffeur maar weg is gereden met ons en dat de anderen met een andere bus of iets dergelijks moesten gaan. We hoorden van anderen dat zij ook Amerikanen hadden meegemaakt die net zo reageerden.
Dit soort paniekzaaiers maakt het alleen maar erger voor iedereen. Hierdoor liepen we onnodig risico.
Oh ja, ook stond er nog een Rus met z'n vrouw op het dak van het hotel te schreeuwen tijdens de tsunami. Z'n vrouw ging dood of zo. Hij brulde om een helikopter. Die kwam natuurlijk niet. Toen hij verder geen aandacht kreeg, stond de vrouw op en liepen ze naar beneden...ze had niets...en klein wonder?

Ik ben zeer trots op Jean, omdat zij zeer flink was, met goede oplossingen kwam, snel en effectief handelde in een echt noodgeval. Dit in tegenstelling tot veel (te dikke) manlijke toeristen die zich door kleine Thaise vrouwen (personeel van het restaurant) omhoog lieten hijsen tijdens het beklimmen van de berg.

Overnachten
De eerste nacht (26 december) hebben we in Dulwich International College overnacht (www.dulwich.ac.th). Iemand die Paul (Paolo) heet had alles zeer goed georganiseerd. Met ongeveer 40 mensen konden we daar eten, slapen en een ontbijt krijgen. 's-Ochtends weer vroeg naar het hotel in Phuket stad, die als 'hoofdkwartier' fungeerde.

Dikke groene pijlen zijn de tsunami. Via de dunne groene lijnen zijn we vervoerd. In totaal zijn we drie maal door Patong Beach vervoerd, wat ook zwaar is getroffen.
(Foto: folder Merlin Beach)

 

Koffers halen
Op 27 december kregen we de kans om met een bus naar het hotel te rijden en kijken hoeveel bagage er nog over was en dat dan meebrengen. Na meerdere malen in de bus, uit de bus te zijn gestapt (want men dacht dat er weer een golf aankwam) zijn we eindelijk vertrokken naar het hotel. Een complete ravage troffen we aan. We hadden geluk, want er was niet geplunderd. Het hotel ligt afgelegen en het werd bewaakt, vertelde men. Op 50 cm na zouden onze spullen ook weg zijn gespoeld, maar nu lag het er alsof er niets was gebeurt. Heel onwerkelijk.
Met begeleiding moesten we snel snel 'alles inpakken', want men had het constant over de 'andere golf die zo komt'. Het hotel zat zonder stroom, dus was het donker. Het belangrijkste hebben we toch nog mee kunnen nemen.
Daarna moesten we nog onze rekening betalen en konden we weer naar Phuket stad. Voor de derde keer reden we door Patong Beach om alle ellende te aanschouwen. Reality TV is er niets bij...

Matrassen weg
Aangekomen bij Phuket Merlin hotel in Phuket stad. Daar lang gewacht en om 17:00 ontdekten we bij toeval dat we ook op een grote slaapzaal konden slapen. Snel twee matrassen bij elkaar gelegd en onze spullen erop. Sommigen jatten dekens van andere bedden. Met meer dan 100 mensen op een zaal, een aantal zeer hard snurken, de rest wakker. Veel verhalen. Mensen die een dagje uit het hotel waren en alleen niet naar hun kamer konden, mensen die voor hun leven moesten rennen en mensen die gezinsleden missen. Veel emoties, veel verwarring, veel onzekerheid.
De volgende ochtend kwamen er ineens een groep schoonmakers binnen die matrassen begonnen weg te halen. Iedereen in paniek. Waarom? Wat moeten we nu?
Uiteraard geen verklaring. We zijn met z'n allen op de matrassen gaan staan met een blik 'van heb het lef eens of er vallen klappen'. Dit hielp. Later mochten we tot 14:00 er op blijven liggen, omdat men verwachtte dat we dan een andere ruimte/kamer zouden krijgen.
Gelukkig kregen we een kamertje, omdat al veel mensen waren vertrokken naar het vliegveld (waar 10.000 mensen binnen zaten te wachten en 2.000 erbuiten!).
Het krijgen van het kamertje was niet gemakkelijk omdat ze iedere keer onze formulieren kwijt waren. Drie keer ingevuld en drie keer kwijt. Omdat iemand ons herkende kregen we gelukkig toch nog een slaapplaats.

Een deel van onze slaapzaal. Naast ons een moeder en een dochter die haar tweede dochter kwijt was.
(foto: Kris Oosting)

 

Waar is de reisorganisatie? Waar is iets anders officieels uit Nederland?
We zagen al snel papieren van de ambassades van Australië en Engeland hangen. Verder van reisorganisaties als Neckermann en Thomas Cook. Ook was er een bijeenkomst voor Nederlanders die via Hotel Plan waren gereisd. Wij zijn via OAD gegaan en daar hebben we niets van vernomen. Ik heb alles zelf moeten regelen. Er werd ons door de vertegenwoordigers van OAD in Thailand (East West Siam in Phuket) beloofd we zouden worden opgehaald op 29 december om 19:30, zodat we op tijd op het vliegveld zouden aankomen. Je raadt het al. Niemand. Gebeld, niemand wist er iets van en de persoon die het bevestigt had was er natuurlijk niet. Zelf taxi geregeld en op het nippertje ons vliegtuig gehaald.
Het noodnummer van de Nederlands sprekende mevrouw van East West Siam in Bangkok bleek niet aangesloten te zijn volgens de receptioniste van het hotel en het noodnummer in Nederland had een menusysteem waar een stem ons uiteindelijk mededeelde dat er een ramp was in Thailand. Dat wisten we natuurlijk al, maar we kregen niemand te spreken. Ik kon niet meer proberen, want er waren velen meer die de telefoon moesten gebruiken. Dus we konden de thuisblijvers via deze weg ook niet berichten. Later vernamen we van OAD dat zij zich "op een andere manier profileren of zo". Jammer, want als je in nood in het buitenland zit wil je snel een persoon aan de lijn en geen menusysteem. Uiteindelijk hebben we zelf het reisbureau waar we reis hadden geboekt opgebeld en verteld dat we nog leefden. Zij namen gelukkig wel op.
Door SMS berichten uit Nederland van familie en vrienden kregen we het gevoel dat we 'belangrijk zijn'. Dit is erg belangrijk is zo'n situatie, weten we nu. Vanuit de reisorganisatie en Nederland hebben we dat vergeleken met andere landen zeker niet.

Terugreis
Op 29 december om 22:30 vlogen we eindelijk terug naar Bangkok. Om 02:40 met China Airlines naar Schiphol waar we om 08:30 aankwamen op 30 december.
Eindelijk thuis. Op 26 december rond 09:50 begon het. Wanneer het eindigt weten we niet...

Verwerking - de film waarin we de stunts zelf moesten doen...
Tot op vandaag kunnen we nog niet bevatten wat er allemaal gebeurt is. Het ging zo verschrikkelijk snel. De beelden, het lawaai, de stank, de emoties (van jezelf en van anderen) maken een zeer diepe indruk. Wat je op TV ziet is erg, maar dat is niets vergeleken bij er werkelijk zijn en het meemaken weten we nu.
Ons hoofd zit vol, darmen in de war, emotioneel een flipperkast...

Geweldige mensen, die Thai.
Het personeel van ons hotel (Merling Beach Resort) hebben zeer goed geholpen. Ook voor hen was het de eerste keer. De toeristen kwamen op de eerste plaats, zijzelf op de tweede.
Zij blijven altijd rustig, zijn vriendelijk en zeer behulpzaam. Khop Khun Mak Krap!

Deze vakantie was ter viering van het lustrum van ons huwelijk. Je moet soms 'creatief' zijn om de relatie spannend te houden...


03 januari 2005, Kris Oosting

PS. We hebben nog veel meer ellende gezien, geroken, gehoord en gevoeld. Maar het gaat te ver om alle details hier te beschrijven.

15 januari 2005
Er is een link die goed is om te weten voor diegene die de tsunami hebben meegemaakt: www.tisei.org (Tsunami International Survey on Emotional Impact)

 

Een jaar later, januari 2006
Het is opvallend hoe zo'n ervaring je leven kan beïnvloeden. Volgens de arts heet het Post Traumatisch Stress Syndroom, volgens ons is het soms alleen maar lastig. Het lichaam en de hersenen hebben veel opgeslagen in een korte tijd en dat komt er bij vlagen uit. Emotioneel is het ook een beetje een warboel en het lichaam genereert wat rare en lastige klachten.
Maar heeft het ook iets positiefs gebracht vragen we ons af. Zeker, als ons nu iets minder leuks overkomt dan zeggen we altijd: "Is het erger dan de tsunami?" "Nee, dus. Dus, waar maken we ons dan zorgen over!" En we gaan positief weer verder.
Ook zien we dat het voor mensen die het niet hebben meegemaakt erg lastig om het te begrijpen dat je er zolang voor nodig hebt om het te verwerken. Begrijpelijk, maar soms wel jammer.

 

Overgenomen uit een folder (de schok te boven komen) van slachtofferhulp:
Tips voor vrienden en kennissen

Doe in ieder geval iets voor de getroffene. Een kleine blijk van betrokkenheid of steun is beter dan geen steun geven. Een vriendelijk woord of een kaartje laten zien dat je begrip hebt voor de situatie.
Neem een gesprek met de getroffene niet over door je eigen ervaring te vertellen, ook al denk je dat deze sterk lijkt op datgene wat het slachtoffer vertelt. De eerste tijd heeft het slachtoffer genoeg aan zijn eigen ervaring.
Blijf bij je eigen gevoel en gedachten, in plaats van te zoeken naar wat je denkt dat de ander wil horen.
Vermijd ontactische raadgevingen, zoals 'je moet er niet zoveel aan denken'. Dat heeft het slachtoffer waarschijnlijk al geprobeerd, maar dat is dus niet gelukt.
Wees voorzichtig met grappen maken of met geintjes om iemand aan het schrikken te maken.